Prosit senior! Prosit corona! Prosit poëzie!

Prosit senior! Prosit corona! Zo had het moeten klinken op de cantus van de zesdes op de avond van Chrysostomos. Inderdaad: had, want dit jaar kon Chrysostomos (nog) niet plaatsvinden omwille van... corona. Op een gegeven moment valt alles samen: Chrysostomos, corona en o ja , ik moest ook nog iets doen rond de poëzieweek. Wat kon ik toch verzinnen om mijn les Nederlands toch nog enige waarde te geven? En dat alles online. Wat een miserie.

Rustig blijven, praatte ik mezelf moed in, je bent geen leerkracht geworden om voor de makkelijke weg te kiezen. Moeilijk gaat ook. En de heilige Chrysostomos heeft gelukkig heel wat met poëzie te maken. Als beschermheer van de retorica (de welsprekendheid) kon ik zelfs hém nog bij de les betrekken. Nu nog alleen gedichten rond het thema ‘samen’ zoeken en misschien een dichter om te bespreken. Komt goed. Een tijdje terug had de vader van een leerling uit mijn klas aangeboden om tijdens de les langs te komen op Gedichtendag. Misschien wou hij wel een van zijn gedichten voordragen. Ik stuurde hem een mailtje en kreeg al snel een bevestigend antwoord. Méér nog, hij wou zelfs digitaal wat vertellen over ‘gedichtigheid’: wanneer worden woorden een gedicht? Voilà, les klaar.

Alhoewel... De twijfel sloop binnen. Waarom, o waarom, vroeg ik me de hele verdere week af, wil je dit nu per se weer doen? Op een vrijdag tijdens het laatste uur met zesdejaars over poëzie babbelen? Online? Terwijl het Chrysostomos had moeten zijn? Lukt nooit! Met een wee gevoel in mijn buik startte ik dus voor de vijfde keer die dag een online gesprek op. Smartschool werkte niet mee. Ik geraakte niet in de Zoom-sessie. Hopeloos... En dan opeen een verlossend berichtje: Mevrouw, we zitten al in een Zoom-meeting, maar we sluiten die af en komen naar die van jou. Plots viel uit het niets alles weer samen. De dichter was er. Mijn leerlingen waren er. Alle 21. Mooi uitgedost, zoals dat met Chrysostomos betaamt. En ze werkten mee. Gaven goede antwoorden op zijn vragen. Met diepgang. Waaraan we veel tijd samen al gewerkt hadden. En dat op een regenachtige vrijdag, terwijl hun feest nu letterlijk in het water viel.

Tien minuten voor leseinde sloot de dichter af en kon ik de link tussen poëzie, Chrysostomos en ‘Io vivat!’ nog leggen. Al werd ik al snel onderbroken. ‘Mevrouw, dat weten wij al allemaal. Wij hebben óók nog iets voorbereid. Kent u zevensprong? Wel, we zullen het u tonen.’ En zo werd Chrysostomos toch nog ingezet. Op een druilerige vrijdag. Om 15.30 uur. Online. Iedereen apart, maar toch samen.

Wat een voorrecht om met hen te mogen werken.

Bart Vermeer en poetry slamster Finn, bedankt voor de mooie bijdragen tijdens de Zoom! Voor meer info over Bart, verwijs ik graag naar zijn blog.